ปี ค.ศ. 1940 เป็นปีแห่งความยากเข็ญของแมร์กังดีด เพราะกฎหมายสั่งโอนกิจการของนักบวชไปไว้ในมือของฆราวาส มิได้เพียงประกาศใช้ในประเทศฝรั่งเศสเท่านั้น แต่ยังได้ประกาศใช้ในประเทศอาณานิคมของฝรั่งเศส นั่นรวมถึง เวียดนามซึ่งเปรียบเสมือนศูนย์กลางของคณะ ในเอเชียเวลานั้น ทำให้คณะเซอร์กว่า 200 คนได้รับผลกระทบนี้ด้วยเช่นกัน แมร์กังดีดจึงจำเป็นจะต้องหาทางออกให้กับคณะเพื่อให้ผ่านพ้นวิกฤตในช่วงนี้ไป

พระสังฆราชกืออาส พระสังฆราชแห่งแอร์มาโปลิส ผู้แทนพระสันตะปาปา ประจำมิสซังลาว ประสบปัญหาเกี่ยวกับภคินีพื้นเมืองของมิสซังลาว จึงได้ขอคำแนะนำจากพระสังฆราชเวย์ ผู้ซึ่งได้ขอให้คณะเซอร์มาซึ่งท่านได้แนะนำให้ติดต่อขอเซอร์เซนต์ปอล เดอ ชาร์ตร มาช่วย อบรมภคินีพื้นเมือง ดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และโรงเรียน ท่านจึงได้เขียนคำขอมาในวันที่ 1 สิงหาคม ค.ศ. 1904

“คุณแม่ที่นับถือ… เรารู้จักคณะของคุณแม่ และคุณแม่ก็คงรู้จักมิสซังลาวของเราอยู่พอควร เมื่อคำนึงถึงเหตุการณ์ในปัจจุบัน ซึ่งยากเข็ญอย่างยิ่งสำหรับนักบวชในประเทศฝรั่งเศส และในอีกด้านหนึ่งเมื่อคำนึงถึงความดี ซึ่งนักบวชหญิงในคณะของคุณแม่ จะสามารถทำได้ ในการอบรมสตรีชาวคริสต์ ฉะนี้แล้วแล้วด้วยความเชื่อใจและ โดยไม่ต้องอารัมภบทอะไรอีกต่อไป ผมใคร่จะแจ้งให้คุณแม่ทราบว่า เราปรารถนาอย่างยิ่งที่จะให้เซอร์ ของคุณแม่มาช่วยงานที่นี่

ผมจำเป็นต้องใช้นักบวชหญิงจำนวน 8 – 12 คน ตั้งแต่บัดนี้ คือ 4 คน ที่อุบลราชธานี (นวกสถาน และสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า) 4 คน สำหรับหนองแสง ศูนย์กลางของมิสซัง(นวกสถาน และสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า) 3 หรือ 4 คน สำหรับสกลนคร (สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และโรงเรียน)…”

แมร์กังดีดได้ตอบกลับไปในทันที ในวันที่ 17 สิงหาคม ค.ศ. 1904

“ดิฉันยินดีที่จะส่งเซอร์ของเรา ไปยังมิสซังที่รักของพระคุณเจ้า พวกเราจะช่วยเหลือพระคุณเจ้าด้วยความเต็มใจอย่างแน่นอน และถวายพระพรแด่พระเป็นเจ้าที่ได้ทรงเลือกพวกเรา เพื่อกิจการดีเหล่านั้น ที่ทรงคุณค่าหาที่สุดมิได้ ในสายพระเนตรของพระอาจารย์เจ้าของเรา…”